حافظ واستاد نکونام

مرا منزل بود امن و دلم شد در طرب هر دم

جناب خواجه:

مرا در منزل جانان، چه امن عیش، چون هر دم

جرس فریاد می‌دارد که بربندید محمل‌ها

به می سجّاده رنگین کن گرت پیر مغان گوید

که سالک بی‌خبر نبود ز راه و رسم منزل‌ها

شب تاریک و بیم موج و گردابی چنین هایل

کجا دانند حال ما سبکباران ساحل‌ها

 

نکو:

مرا منزل بود امن و دلم شد در طرب هر دم* * * جرس در راه ما کی رانده ناهنگام محمل‌ها

شبم روز است و دورم از هراس موج و گردابی* * * شد از ما موج این دریا، هم از دل رام ساحل‌ها

رها از دلق و سجاده، زدم با دلبرم باده* * * به‌دور از چشم هر سالک، جدا از جمعِ غافل‌ها

تسلیت

لمس جلوه ها

عرفان محبوبی

دل ازغیر حق تهی کردن

کانال تلگرام

کفر ودین

فنا وبقا

فنا و بقا

دل من به عشقش گرفتار شد

فنا گشت و خود لیس فی الدار شد

به‌ناگه رها گشتم از جسم و تن!

جدا گشتم از هر که بوده چو من

ندیدم به‌جز آتشی در وجود

فقط عشق حق بود و دیگر نبود

خودی شد نمادِ علیل و ذلیل

به نزد کمال و جمال و جلیل

دگر هرچه دیدم همه نور بود!

به‌جز نور «هو»، خود نه میسور بود

چو با نور حق می‌شدم در ظهور

فراوان شدم در سفر، غرق نور

شدم غرق ذاتش، ولی بی‌حجاب

رسیدم به آن ذات، بی هر نقاب

چو دیدم نگارم، نماندم قرار

نمود او خمارم به صد نور و نار

بدیدم صفات جمال و جلال

به ذات حق اندر کمال و وصال

بدیدم سراپا، جمال وجود

که بر ذات خود، سجده‌ها می‌نمود

سجودی، نه با وصف عنوانی‌اش!

نمودی، نه با رسم سبحانی‌اش!

نهان را چو دیدم به چشم عیان

بدیدم خداوندْ پاک و جوان

جمالش بود چهره هر جمال

وصالش، وصال دل هر کمال

کشیدم جمالش چو نقشی به تن

به هر ذره، ذاتش بدیدم علن

دگر تن نبود و دگر «من» نبود

برفت از دلم چهره هر «نمود»

شدم نزد حق بی‌تعین عیان

برفت از دلم هر یقین و گمان

باید خود را نفی کرد

 هر چیزی و هر کمالی که دیده شود تمامی چهره‏ی جمال حق است. قرب آدمی قرب حق است و با دوری از خود به حق نزدیک می‏‌شود و هر قدر از خود دور گردد و بیگانه‏‌تر شود، حق را در خود بیش‏تر و آشناتر می‏یابد تا آن که در سرخی خون خود غوطه شود و غرقه گردد و دیگر چیزی از او نماند. آدمی آن دم که خود را از دست می‏ دهد و شاهرگ خویش را برای زدن به دست معشوق می‏ سپارد، وصالش حق است و فراغ از خود فراغتش می‏ باشد. حق تعالی آدمی را برای حق برگزیده و او باید حق را برای خود برگزیند، او آدمی را می‏ خواهد، و آدمی باید او را با ترک خویشتن و سیر سرخی که پیش رو دارد بخواهد. باید خود را نفی کرد و تنها در پی حق بود.

تنها اوست....

آباد فقط حق است و بس. همه ‏ی خیر، همه ‏ی جمال، همه کمال اوست. باید رسید به این که خواستِ حق را خواست و خواست حق این است که جز حق خواسته نشود و خواسته‏ ای جز خواست حق نباشد؛ چرا که همه اوست و تنها اوست همه، و هر خواستی خواست حق است از حق؛ همان ‏طور که هر فراری فرار از حق است به حق و هر پناه ‏بردنی پناه بردن از حق به حق است. حق حق است و دیگری اگر باشد تمامی حقِّ حق، بلکه حق است؛ آن هم دیگری که بی ‏دیگری است و هیچ در موضوع نگنجد.