باید خود را نفی کرد

 هر چیزی و هر کمالی که دیده شود تمامی چهره‏ی جمال حق است. قرب آدمی قرب حق است و با دوری از خود به حق نزدیک می‏‌شود و هر قدر از خود دور گردد و بیگانه‏‌تر شود، حق را در خود بیش‏تر و آشناتر می‏یابد تا آن که در سرخی خون خود غوطه شود و غرقه گردد و دیگر چیزی از او نماند. آدمی آن دم که خود را از دست می‏ دهد و شاهرگ خویش را برای زدن به دست معشوق می‏ سپارد، وصالش حق است و فراغ از خود فراغتش می‏ باشد. حق تعالی آدمی را برای حق برگزیده و او باید حق را برای خود برگزیند، او آدمی را می‏ خواهد، و آدمی باید او را با ترک خویشتن و سیر سرخی که پیش رو دارد بخواهد. باید خود را نفی کرد و تنها در پی حق بود.