سیر محبوبان

سیر محبوبان

محبوبان وقتى به خدا مى ‏رسند سرعت ندارند، خلق در راه و پشت سر آن‏ها هستند و نیز آنان با حق هستند و دیگر جایى ندارند که لازم باشدبدوند! آنان نه هم‏چون خلق مشکل دارند که لازم باشد بدوند و کسى از پدیده ‏ها نمى ‏تواند از آنان پیشى گیرد، و نه از حق تعالى دور هستند تا لازم باشد براى وصول به او سرعت بگیرند: «لِمَنِ الْمُلْکُ الْیَوْمَ لِلَّهِ الْوَاحِدِ الْقَهَّارِ»⁽¹⁾. آرامش حق در قیامت و در دنیا، چهره‏ى اولیاى خداست. غیر از اولیاى خدا هیچ کس آرامش ندارد و همه مضطرب هستند و از استرس و تنیدگى رهایى ندارند. این مؤمن است که ایمن است و مأمنى براى پناه دارد و در ایمان خود آرام مى ‏گیرد.

شارح مى ‏گوید «المفردون» را مى‏توان به هر دو لحاظ فاعلى و مفعولى خواند. بر اساس لحاظ فاعلى آن که به کسر راء است مفرِدان کسانى هستند که خدا را از غیر جدا کرده و تنها او را برگزیده ‏اند، ولى معناى مفعولى آن این است که مفرَدان کسانى هستند که خداوند آنان را جدا و تنها کرده است. بنا بر این صورت معناى روایت بسیار بلند مى ‏شود؛ زیرا معنا چنین است: سیر کنید اما آن کسانى که خداوند ایشان را برگزیده و جدا کرده است پیشى گرفته ‏اند. اینان کسانى نیستند که خود سیر داشته و تنها شده ‏اند، بلکه این خداوند است که آنان را سیر داده و تنها ساخته است. با این توضیح به دست مى‏ آید در روایت یاد شده دو احتمال معنایى وجود ندارد و تنها لحاظ مفعولى آن که به فتح راء است با عبارت بعد سازگار مى ‏باشد و معنا مى ‏یابد. ما چنین کسانى را «محبوبان» مى ‏خوانیم. خداوند آنان را در سیر، حرکت، ظهور و وصول تنها کرده و

---

1. غافر / 16.

قیامتشان را در بدایتشان قرار داده است. اینان هستند که مصطفى، مرتضى و مجتبى مى ‏باشند. کسانى که هنوز به دنیا نیامده بودند که خداوند آنان را برگزید و آنان هستند که از همه پیشى گرفته ‏اند.