ازسایت آیت الله نکونام

نوروز؛ شکوفه ی عالَم هستی

عید نوروز از اعیادی است که با طبیعت هماهنگی دارد و گویی آدمی همراه تمامی پدیده‌ها، گیاهان و درختان جشن، شادی و سرور و سرود بهاری سر می‌دهد. این عید از لحاظ زمانی در بهترین وقت سال قرار دارد. با شروع بهار، این شادباش و خجسته‌گویی سال نو است که ذهن همگان را همراه با طبیعت به نشاط وا می‌دارد. این عید، سنت خوبی است که در جامعهٔ ما فرهنگ شده و خوبی‌ها و هنجارهایی را به دنبال آورده است.

شریعت اسلام نه تنها با آن مخالفتی نداشته، بلکه در برخی مواقع آن را تأیید کرده است. باید دانست شرع با هیچ سنت خوب و نیکویی مخالفت ندارد. اگر کارهای ناروایی در این موسم رخ می‌دهد، بدآموزی‌های برخی از افراد جامعه است که باید اهل شریعت در رفع آن بکوشند و در جهت بهره‌برداری از آن درایت داشته باشند، نه آن‌که آن را به صورت کلی نفی کنند تا نه‌تنها از آن سودی حاصل نشود، بلکه برای شریعت گاه زیان‌بار نیز باشد. مذاق شریعت این است که از سنت‌های خوب و نیکوی اجتماعی و مردمی استفاده کند، بدون آن‌که زیانی در پی داشته باشد. بر همین اساس گفته می‌شود همهٔ احکام شریعت امضایی است مگر آن‌که در مواردی حکمی نباشد و شریعت آن حکم را تأسیس کند و یا آن حکمِ عرضی، اجتماعی باشد و بدآموزی به همراه داشته باشد که شریعت مداخله می‌کند و تصمیم مقتضی را می‌گیرد.

عید نوروز از بهترین اعیاد ماست که شادمانی، نظافت و اموری مانند آن را به همراه دارد. بسیاری از کدورت ها در این عید برطرف می شود. اصل عید یک فطرت هستی است. حتی نسبت به اعیاد اسلامی این امتیاز را دارد که ثبات دارد و همواره در بهار بوده و با شکوفه ها باز می شود، در حالی که اعیاد اسلامی گاه در زمستان و گاه در فصول دیگر سال است. اما عید نباید موجب غفلت، معصیت، تفاخر و تکاثر گردد. خودنمایی در لباس، منزل و لوازم آن عید نیست. عید نوروز شکوفهٔ عالم است و خلقت این چنین است. دین هیچ منافاتی با نوروز و رسوم آن ندارد و هیچ گونه بستگی و محدودیت برای اهل دین ایجاد نمی کند. حتی چهارشنبه سوری و پریدن روی آتش تعارضی با امور دینی ندارد اما تخریب و ظلم به بندگان خدای تعالی به سبب توحش و خشونت امری ناپسند است. از این رو، شادی و شیرینی در روزهای آغازین نوروز بسیار پسندیده است اگر موجب غفلت و گمراهی نگردد.