عرفان محبوبی

عرفان محبوبی می‌خواهد شان خودی را از خواننده بگیرد و به او شان «از اویی» بدهد، بلکه می‏ خواهد «من» را از او بگیرد و به جای این واژه، به وی «او» بدهد. می‏ خواهد «خودباوری»، «خودخواهی»، «خودستایی» و «خودشیفتگی» را از او بزداید و او را «عاشقی دلباخته»، بلکه «روح ‏باخته» نماید. عاشقی که جز معشوق نمی ‏یابد، بلکه او جز معشوق نیست. این کتاب می ‏خواهد خواننده را نه در مقام طلب‏کار، بلکه در جای بده‏کار قرار دهد تا وامی را که گرفته بازپس دهد. عرفان محبوبی به خواننده غصه‏ دارایی و اندوه داشته‏ ها را می ‏دهد نه غم ناداری و کمبودها، و سعی می‏ نماید او را منزل به منزل پیش برد تا به «ناداری» و «فقر» وصول دهد. آن که طمع به کمال دارد، سرقت و دزدی کمال و ربودن خیرات هم از او می ‏آید و آبادی خود را با خرابی دیگری پی‏ جو می ‏شود. باید نخواست و طلب نداشت و قطع طمع کرد و دل از هر گونه طمعی برید. مال‏ طلبی، جاه ‏طلبی، دنیاطلبی، شهرت ‏طلبی، عزت ‏خواهی، علم ‏جویی، عرفان ‏پژوهی و واپسین‏ گرایی و در پی حور و قصور بهشتی و نور بودن همه کمال است و طمع به کمال در نظرگاه اهل معرفت و محبت از شعبه ‏های شرک است.