سیرسرخ(فنای حقی1)

فناى حقى

خداوند کثرت را از عارفان مى‏گیرد و آنان را از پراکندگى ‏ها دور مى‏ دارد تا به وحدت نایل آیند. کسى که به مقام فناى حقى وصول مى‏ یابد تخیلات و توهمات از او گرفته مى ‏شود.

کسى که خداوند را رؤیت مى‏ کند نفسى براى وى نمى ‏ماند تا چیزى براى نفس او تلخ یا شیرین باشد یا دنیا در کام نفس وى مزه دهد، بلکه او حق مى ‏بیند و از هر چیزى، جهت حقى آن را مى ‏یابد و این شأن حقى است که در آن فانى است. چنین کسى را نمى ‏توان با میهمانى، هدیه و رشوه فریفت یا او را با ترس و تحقیر به تسلیم کشاند. وقتى حق در دل کسى بنشیند دیگر با ارضاى امیال دنیوى پروار نمى‏شود. در آن صورت، وى کسى نیست که با ضیافتى که به افتخار او ترتیب داده‏ اند یا با دادن هدیه ‏اى از جنس فن‏آورى ‏هاى نوین به او، دست بر ریش بلند خود بکشد و تحمید بر زبان براند. اولیاى خدا چون خدا در دلشان نهادینه شده و نشست نموده است حنایى در نظر آن‏ها رنگى ندارد. آن‏ها تنها رنگ خداوند را به خود مى ‏گیرند و در جهت حقى پدیده ‏ها غرق مى ‏باشند.

برخى هستند که بر النگویى یا لباسى مجلسى که بر تن مى‏ کنند یا کفشى که بر پا مى ‏پوشند، ساعتى دل خوش مى ‏دارند و تمام توجّه خود را به آن معطوف مى ‏دارند. دنیا با جهت خلقى آن براى کسانى که در بند نفس گرفتار هستند بزرگ و عزیز است و کمبودهاى آن در دل اهل دنیا و هوس ایجاد حسرت و عقده مى‏ کند، اما در نظر اولیاى خدا بسیار کوچک و حقیر است؛ چنان‏که از آب بینى بزى گـَر که در دست فردى جزامى است حقیرتر مى‏ باشد و امور دنیوى دل آنان را نمى‏ گیرد و چیزى به چشم آنان نمى ‏آید. آنان داغ حق بر دل دارند و کسى که داغ بر دل دارد همانند کسى که برادر یا پدر یا مادر خود را از دست داده و داغدار شده است، به خود و مسایل مادى توجهى ندارد. تا حق در دل انسان ننشیند، کثرت و ناسوت براى او کم‏رنگ نمى ‏شود و همواره درشت، عجیب و شگرف مى ‏نماید و او را به زانو مى ‏کشاند.