سیرسرخ(قرب و لطف)2

در این مقام، تمامى مشاعر تبدیل به قلب و قلب به سریره و سریره به حکم، کلمات و اسما تبدیل مى‏ شود. حضرت امیرمؤمنان علیه‏ السلام در این مقام، مى ‏فرماید: «أنا أسماء اللّه‏ الحسنى»⁽²⁾! یعنى من پیچیده به حق تعالى و اسماى او هستم؛ چرا که چیزى جز قلب در ایشان نهاده نشده و چنین نیست که امرى نفسانى یا هوسى در ایشان باشد، بلکه جز قلب فانى در حق تعالى ندارند، در نتیجه همه‏ى کردار، رفتار و گفتار آنان حق و براى حق تعالى و در یک کلمه «قربى» است؛ برخلاف کسانى که در مقام هوس و نفس مانده ‏اند که چنین افرادى حتى عبادتى دور از خواهش و هواى نفس ندارند؛ از این رو در نماز به بازى‏ هاى نفس و کثرت ‏گرایى ذهنى مشغول مى ‏باشند. عبادت قربى همان عبادتى است که پیچیده به حق تعالى مى ‏شود و چنین نمازى است که سنگین است. سنگینى اسماى الهى سبب مى‏شود قرب اسمایى انبیاى الهى متفاوت گردد و از یک تا چند اسم تا مقام ختمى و جمعى مختلف باشد تا آن که ختم حیدرى امام عصر (عجل اللّه‏ تعالى فرجه الشریف) ظهور نمایند و اسماى الهى را

---

1. بقره / 222.

2. حسن بن سلیمان حلى، مختصر بصائر الدرجات، ص 148

آشکار سازند. زمانى که عقل‏ هاى بندگان جمع گردد و تاریکى امروز به نور عالم تاب اسماى الهى روشنایى مى ‏یابد و قلب‏ها زنده و تازه مى ‏شود. امروزه با غیبت امام عصر و مقام عصمت، نفس‏ها را کدورت و تیرگى فراوانى گرفته است و کسى به قلب نمى ‏رسد تا طراوت اسماى الهى را درک کند.

باید توجه داشت در سیر نزول، نخست باید اسماى الهى را داشت و سپس به مقام قلب رسید و در سیر صعود، نخست باید قلب داشت تا بعد به اسماى الهى وصول یافت و چنان‏چه اختلاف تعبیرى در این جهت دیده مى‏شود ناظر به سیر نزول و صعود است که نباید احکام آن را خلط نمود.