سیرسرخ (قرب حق تعالی به آفریده)

قرب حق تعالى به آفریده

از آن‏جا که حق تعالى در چهره‏ى تمامى پدیده‏ها هویدا و آشکار است مى‏فرماید: «وَنَحْنُ أَقْرَبُ إِلَیْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَرِیدِ». این آیه به صورت متکلم مع الغیر و با تعبیر «نَحْنُ» آمده است نه به صورت مفرد؛ زیرا بسیارى از اولیاى الهى و فرشتگان نیز از ما به ما نزدیک‏تر هستند و این تعبیر بسیارى از اسباب الهى را در بر مى‏گیرد. خداوند از هر چیزى به انسان نزدیک‏تر است؛ به این معنا که مراقب و نگه‏دار آدمى است و او را لحظه‏اى رها نمى‏کند. حق تعالى هر پدیده‏اى را ظاهر کرده است و او را با دو دست عنایت خویش محافظت مى‏نماید و آفت‏ها و بلایا را از او دور مى‏دارد وچنین نیست که کسى را به بیهودگى سوق دهد. بر این اساس، اضطراب‏ها و ترس از بلا، دشمن، فقر و مانند آن از ضعف ایمان به خداوند ناشى مى‏شود و اگر کسى باور نماید خدایى دارد که عاشق است و به عشق او مراقب وى هست به گونه‏اى که حتى نمى‏خوابد و چرت نمى‏زند کم‏ترین تنیدگى به وجود او راه نمى‏یابد، بلکه همواره چون کوهى استوار بر حق مى‏ایستد. چنین کسى همواره آشنایى را در شراشر تار و پود خود حس مى‏نماید و چنین است که با حال خوش مى‏گوید:

به خدا غریب شهرم که ندارم آشنایى

به خدا که این گدایى ندهم به پادشاهى