سیرسرخ(چشم‏ انداز منازل السائرین2)

اودیه: احسان، علم، حکمت، بصیرت، فراست، تعظیم، الهام، سکینه، طمأنینه و همت.

احوال: محبت، غیرت، شوق، قلق، عطش، وجد، دهش، هیمان، برق و ذوق.

ولایات: لحظ، وقت، صفا، سرور، سرّ، نفَس، غربت، غرق، غیبت و تمکن.

حقایق: مکاشفه، مشاهده، معاینه، حیات، قبض، بسط، سکر، صحو، اتصال و انفصال.

نهایات: معرفت، فنا، بقا، تحقیق، تلبیس، وجود، تجرید، تفرید، جمع و توحید.

آن‏چه سبب مى‏شود فرد امکان وصول به حق تعالى را باور نماید یقظه و بیدارى است. یقظه نخستین غوغایى است که در باطن و درون فرد ایجاد مى‏شود. آخرین منزل نیز توحید است که همان وجدان خدا و وصول به حضرتش مى‏باشد. توحید از باب تفعیل است و تدریج در آن نهفته است و به این معناست که حصول آن آنى نیست و باید رفته رفته در دل و جان آدمى اشراب شود و در آن نشست گیرد و نهادینه گردد. آدمى رفته رفته به خداوند توجّه پیدا مى‏کند و به تدریج یک به یک تعین‏ها و انانیتى را که دارد از دست مى‏دهد تا حق را بیابد. از دست دادن هر تعین در او حالتى را نمودار مى‏کند که نحوه‏ى شدن و گردیدن از حالى به حال دیگر در حالى که آدمى را حرکت مى‏دهد و پیش مى‏برد «منزل» نام دارد.