سیر سرخ(دلسوختگان و دلباختگان5)

 این کتاب سیر سرخ شرح حال محبوبان ذاتى است و عرفانى که طرح مى ‏نماید عرفان آنان است. عرفانى که ختم آن به خون است؛ چنان‏که در روایت است: «ما منّا إلاّ مسموم أو مقتول»⁽¹⁾. براى همین است که نام این مجموعه‏ى عظیم را «سیر سرخ» نامیده‏ ایم و محبان را بر اساس طرحى نو که این عرفان دارد راهنما مى‏شود. هم‏چنین عرفان محبوبى را معیار نقد و بررسى کتاب «منازل السائرین» قرار داده و نقدهاى وارد بر آن را بر اساس عرفان محبوبان وصول یافته به مقام ذات الهى آورده‏ ایم تا کاستى ‏هاى فراوان عرفان محبى رایج که از عرفان محبوبى حضرات چهارده معصوم علیهم ‏السلام فاصله‏ى بسیار گرفته است به خوبى آشکار شود.

محبوبان الهى معرفتى دهشى، اعطایى و موهبتى دارند و نیازمند آموزش و تعلیم و مدرسه و استاد نیستند و در ازل، خداوند آنان را بى ‏واسطه تعلیم مى ‏دهد و به یک غمزه، بر حق تعالى و تمامى پدیده ‏هاى او شناسا مى‏ گردند و از مدرسه و تعلیم براى ابد بى‏ نیاز مى ‏شوند و در فروهشت ناسوتى خود تا زاده مى ‏شوند، نخست براى خداوند سجده مى ‏کنند و تمامى دانش موهبتى خود را باز مى ‏یابند. آنان حق را همان‏گونه که هست و هر چیزى را به حقیقت خود مشاهده مى ‏کنند.

به عکس، محبان باید معرفت را در ناسوت و نزد مربى کارآزموده فرا گیرند و آن را به همراه تحمل ریاضت، تحصیل کنند تا بلکه اندکى بر شوند و عروج گیرند. عارفان اهل سنت همگى از محبان هستند. 

1. بحارالانوار، ج 27، ص 217.