سیر سرخ(دلسوختگان و دلباختگان3)

برخى از عارفان شیعى با تأثیرپذیرى از عرفان اهل سنت از عرفان محبوبى حضرات چهارده معصوم علیهم‏السلام دور شده‏ اند و به عرفان محبان گرایش پیدا کرده ‏اند به گونه ‏اى که واژه‏ى «محبوبى» که ویژگى عرفان شیعه است در کم‏تر کتاب عرفانى توضیح داده مى‏شود و تنها ممکن است به صورت نادر، نامى از آن برده شود. هم ‏اینک تمامى کتاب‏هاى درسى دانش عرفان که در حوزه ‏هاى شیعى تدریس مى ‏شود داراى متنى است که بر اساس عرفان محبى نگاشته شده و بیش‏تر متن ‏پردازان و شارحان آن از اهل سنت مى‏ باشند. متن ‏نگاران و شارحان سنى مذهب، بیش‏تر گزاره ‏هاى عرفانى خود را بر پایه ‏ى کلام مکتب خود تنظیم نموده‏ اند و باورهاى مذهبى کلامى خود را به آن راه داده‏ اند. دانش کلام اهل سنت از آن‏جا که داراى کم‏ترین باورهاى صادق موجه است نمى‏ تواند مولود عرفانى زاده شده از خود را به سلامت دارد، در نتیجه عرفان آنان به سبب سقیم بودن پایه ‏هاى آن علیل مى ‏باشد و قدرت پاسخ‏گویى به نیازهاى روحى و عقیدتى و توان سیردهندگى آدمى به سوى وصول به حق را ندارد، بلکه او را به تیهِ گمراهى مى ‏کشاند و در آن سرگردان مى ‏دارد.

تفاوت سیر محبوبان با محبان در این است که محبوبان در هسته‏ى مرکزى ذات خداوند تعین مى ‏یابند و سپس به ناسوت فروهشت دادهمى ‏شوند. نخستین چهره ‏اى که آنان مى ‏بینند چهره‏ى خداوند است، اما محبان در ناسوت زاده مى ‏شوند و باید از فروترین مرتبه به فراتر از عرش بر شوند تا شاید به آنان اجازه‏ى وجدانِ ساحت قدسى ذات خداوند و هسته ‏ى مرکزى داده شود. بیش‏تر کسانى که به عرفان شهره شده‏ اند از عارفان محبى هستند.