ازکتاب سیر سرخ ج 1

سیرى که در آن باید خون خود را ریخت. آباد فقط حق است و بس. همه‏ى خیر، همه‏ى جمال، همه‏ى کمال اوست. باید رسید به این که خواستِ حق را خواست و خواست حق این است که جز حق خواسته نشود و خواسته‏اى جز خواست حق نباشد؛ چرا که همه اوست و تنها اوست همه، و هر خواستى خواست حق

است از حق؛ همان‏طور که هر فرارى فرار از حق است به حق و هر پناه‏بردنى پناه بردن از حق به حق است. حق حق است و دیگرى اگر باشد تمامى حقِّ حق، بلکه حق است؛ آن هم دیگرى که بى‏دیگرى است و هیچ در موضوع نگنجد. هر چیزى و هر کمالى که دیده شود تمامى چهره‏ى جمال حق است. قرب آدمى قرب حق است و با دورى از خود به حق نزدیک مى‏شود و هر قدر از خود دور گردد و بیگانه‏تر شود، حق را در خود بیش‏تر و آشناتر مى‏یابد تا آن که در سرخى خون خود غوطه شود و غرقه گردد و دیگر چیزى از او نماند. آدمى آن دم که خود را از دست مى‏دهد و شاهرگ خویش را براى زدن به دست معشوق مى‏سپارد، وصالش حق است و فراغ از خود فراغتش مى‏باشد. حق تعالى آدمى را براى حق برگزیده و او باید حق را براى خود برگزیند، او آدمى را مى‏خواهد، و آدمى باید او را با ترک خویشتن و سیر سرخى که پیش رو دارد بخواهد. باید خود را نفى کرد و تنها در پى حق بود. باید حق را طالب بود، ولى نه براى خود، بلکه براى حق و جز حق ندید و نخواست. سرخوشى آدمى تنها به همین است که حق دارد و تنها دل‏خوشى او این است که تنها حق دارایى همه است و جز او نیست؛ هرچه که دیده شود. آن که از خود خبر دارد و در خود است و با خود است و درد خود دارد، دیگر حق نیست. باید از خود گذشت و نور را پیش‏کش و نار را بى اثر دید تا تنها حق را یافت. او بخواهد بسوزاند، در نزد دشمنان به آتش مى‏کشد، پس چنین کند که سوزش آتش عشق او خاکستر بر باد مى‏دهد. آتشى که همه را به عشق فرا مى‏خواند و به عشق آتش مى‏زند. ترک خود و فناى خویش اوج بندگى و حدیث عشق و نشانه‏ى وصول است و بس.