ای خدا

ای خدا!

تا به کی در این جهان بی‌وفا

قاتل و خون‌خوار دیدن ای خدا؟!

می‌شود عالم کنی پر از صفا

جای این که بینوا بیند جفا

باشد انسان لایق کرّوبیان؟

کی سزاوارش بود غم بی‌امان؟!

تو سزاوار نگاری، ای عزیز!

تو چرا از اصل خود داری گریز؟!

مرد حق از «حق» هواداری کند

کی هوای عیش و بی‌عاری کند

آن که دور است از جفا، خود اوست، دوست

جام وحدت، از وفا در آن سبوست

ساقیا، ای دلرُبای کوی دوست

می‌گساری با تو، ما را آرزوست

جان من بادا نثارت، باوفا!

گر وفاداری بدیدی، شو رضا!