رویت جمال دلربای اهل بیت(ع)

کسی که به مقام قلب می‌رسد، «ترس» از او برداشته می‌شود و رونده‌ای بدون ترس می‌گردد. کسی که ترس در وجود خود دارد و در مسیر استواری بر حق محافظه‌کار است، هم ننگ است که نام خود را عارف گذارد و هم گناه است. عارف، حضرت امام‌خمینی رحمه‌الله بود که در مسیر قیام خود، هیچ گاه نترسید! استادی داشتم که می‌گفت یک وجب آن طرفِ ترس، گنج خوابیده است. کسی که نترسد، روی گنج ایستاده است. کسی حق را می‌یابد که ترسی نداشته باشد. فرد ترسو، به معرفت راهی ندارد و این صاحب قلب است که ترسی ندارد و می‌تواند راه را طی کند و به رویت برسد. رویتِ جمال حق‌تعالی یا نگاه به جمال مبارک حضرت امام عصر (عجل اللّه تعالی فرجه الشریف) جگر می‌خواهد؛ یعنی باید صاحب قلب بود تا به این توفیقات نایل شد. یک نگاه به آن جمال مبارک و پرهیبت، به اندازه هولناکی حشر و قامت قیامت، به بیینده ترس و بهت وارد می‌آورد. به جای داشتن آرزوی زیارت و رویت، باید هوای نفس را مهار کرد و دل را جارو زد و ترس را ریخت؛ وگرنه اگر آن حضرت علیه‌السلام چهره پرهیبت خود را نشان دهند، باعث اذیت بیننده می‌شوند. رویت و مشاهده جمال حقیقی و واقعی هر یک از حضرات معصومین علیهم‌السلام نیز سِرّی از اسرار الهی است و تنها برای شایستگان و اهل آن ـ که دست‌کم صاحب قلب هستند ـ رخ می‌دهد؛ همان‌طور که معارف و اسرار باطنی برای آن‌ها آشکار می‌شود و در نزد آنان است که به امانت و ودیعت نهاده می‌شود. البته گاه ترنمی برای دیگران که در بند نفس هستند ظاهر می‌گردد که آن، حکمی خاص دارد و به قابلیت قابل و الطاف و عنایت کنشگر در ارتباط است.