ختم مقام جمعی و همه‌آگاهی مردمان عصر ظهور

ختم مقام جمعی و همه‌آگاهی مردمان عصر ظهور

ما وعده ظهور حضرت حجت (عجل اللّه تعالی فرجه الشریف) و قیام آن حضرت را وعده حق الهی و زمانه ظهور جمعی کمالات انسانی می‌دانیم. ظهور آن حضرت برای جامعه بشری آسان نیست. درک و نیز فهم این ظهور و حضور علنی حتی برای مومنان سنگین و سخت است تا چه رسد به غیر مومنان. ما جمعه به جمعه دعای ندبه می‌خوانیم و نیز بر خواندن زیارت عاشورا مداومت داریم و ناله سر می‌دهیم و بر غصه‌های حضرت زهرا علیهاالسلام و دردهای علی علیه‌السلام و مصیبت حضرت سیدالشهدا علیه‌السلام مویه سر می‌دهیم و در انتظار رویت جمال نورانی حضرت حجت (عجل اللّه تعالی فرجه الشریف) به سر می‌بریم و باور داریم وعده الهی حق است و روزی خواهد رسید که او خواهد آمد و تمامی کمالات انسانی را به منصه ظهور خواهند رسانید.

خداوند در این آیه «اَلاَ إِنَّ لِلَّهِ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَالاْءَرْضِ، اَلاَ إِنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌّ، وَلَکنَّ اَکثَرَهُمْ لاَ یعْلَمُونَ» (یونس / 55) می فرماید:

- بدانید که در حقیقت آنچه در آسمانها و زمین است از آن خداست بدانید که در حقیقت وعده خدا حق است ولی بیشتر آنان نمی‏دانند.

آیه شریفه مربوط به آقا امام زمان (عجل اللّه تعالی فرجه الشریف) است. قرآن کریم صفات بسیاری در مورد آن حضرت آورده است: «اَلاَ إِنَّ لِلَّهِ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَالاْءَرْضِ»؛ این آیه نخست خاطرنشان می‌کند که هرچه در آسمان و زمین است برای خداست و در ادامه می‌فرماید: «اَلاَ إِنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌّ». وعده خداوند حق است.

اما وعده‌ای که خداوند می‌دهد و آن را حق می‌داند چیست؟ توجه داشته باشید که حق بودن این وعده با تحذیر و اهمیت؛ یعنی با «اَلاَ» بیان می‌شود. مواظب باش و حواس خود را به طور کامل جمع کن و دقت نما که هر چه در آسمان و زمین است برای خداوند است و این‌که وعده الهی حق است.  می‌فرماید وعده «اللّه» حق است و اسم جلاله را که جمعی است و تمامی کمالات را در بر دارد به کار می‌برد، نه دیگر اسمای حسنای الهی را و این بدان معناست که همه خدایی خدا در پی اثبات این حق است اما با این وجود، بشر چنان ناآگاه است که می‌فرماید: «وَلَکنَّ اَکثَرَهُمْ لاَ یعْلَمُونَ». بیش‌تر این افراد نمی‌دانند که این وعده الهی حق است و روزی محقق می‌شود. باید توجه داشت که این آیه نمی‌فرماید بیش‌تر افراد این حق را نمی‌پذیرند و با آن مخالف هستند، بلکه می‌فرماید از آن ناآگاه هستند و به این معناست که اگر جوامع به حضور آن حضرت آگاهی یابند آن را می‌پذیرند. یکی از صفات آقا امام زمان (عجل اللّه تعالی فرجه الشریف) این است که وقتی ظهور می‌کنند، جامعه انسانی ایشان را می‌پذیرند و حضور شریف آن حضرت علیه‌السلام برای همه محسوس و شیرین است و وقتی همه آن حضرت را ببینند و ایشان را بشناسند، آن حضرت را می‌پذیرند. مردم دنیا چنان خسته هستند و اندیشه آنان چنان از حرف‌هایی که واقعیت ندارد بیزار و از دولت‌مردان سیاست‌باز افسرده است که همه چشم‌ها در پی منجی بشر است. وقتی آن حضرت ظهور می‌یابد مردم آن زمان مانند کسی هستند که خودروی وی خراب شده و آن را پیش چندین مکانیک مدعی برده اما نتیجه‌ای نگرفته و در حالی که مایوس است کسی می‌گوید من می‌توانم آن را راه‌اندازی نمایم و وی او را با آغوشی باز می‌پذیرد و وقتی کار او را می‌بیند مسرور و شادمان می‌گردد. ظهور منجی به هنگامه خستگی و افسردگی مردم از وعده‌هایی است که دولت‌مردان داده‌اند اما به آن عمل نکرده‌اند. هنگامی که بوی معطر گل محمدی مشام‌ها را به وجد آورد و جمال پاک علوی رخ بنماید و آن رخسار زهرایی نمایان گردد، همه آگاه می‌گردند و به سوی ایشان با شتاب رو می‌آورند بدون آن‌که نیازی به کشیدن قداره و راه انداختن هفت آسیاب از خون اهل علم باشد. ما در زمان ستم‌شاهی زیر شکنجه‌های ساواک بودیم، با پیروزی انقلاب اسلامی آیا این مجوز را داریم که با آنان با بدی و خشونت تمام رفتار کنیم. یعنی اگر آنان بد بودند آیا ما نیز باید رفتاری خشن و بد داشته باشیم. ما نمی‌توانیم قصاص قبل از جنایت داشته باشیم. اگر روایتی نیز در این زمینه باشد باید آن را ساختگی بدانیم و برای این است که ما را از وجود نازنین آقا امام زمان (عجل اللّه تعالی فرجه الشریف) بترسانند و ما را از آن حضرت علیه‌السلام دور دارند. کسی که فقط می‌خواهد تقاص کند فردی عقده‌ای است و این حرف بسیار خطرناک است. آقا امام زمان (عجل اللّه تعالی فرجه الشریف) بقیه خداوند است نه فردی که بخواهد عقده‌گشایی نماید. این گفته‌ها بیش‌تر به دست روضه‌خوان‌ها و مداح‌ها درست شده است. آن جمال دل‌آرای علوی چنان کلام زیبایی دارد و این کلام فصیح چنان قدرت اندیشاری با آن است که هر انسانی را شیفته دانش، کمال و معارف ایشان می‌نماید و تنها ائمه کفر و ظالمان مغرض، معاند و ملحد است که از دم تیغ آن حضرت گذرانده می‌شوند. البته در آن زمان آسیابی آبی نیست که با خون به کار آید؛ همان‌طور که دیگر جنگ‌افزاری به نام شمشیر نیست و آن‌چه هست قدرت‌های مادی و نفسی است و برخی از روایاتی که در این زمینه وجود دارد پرداخته شده به دست گروهی به‌ویژه یهودیان است که برداشتی از متون کهن قدیمی و هم‌چنین مکاشفاتی است که به عنوان عهد قدیم و جدید در دست است. مردم در تاریکی غیبت است که ناآگاه می‌شوند اما زمانه ظهور با روشنایی همراه است و روشنایی برای همه قابل دیدن است و همه آن را می‌بینند و از آن آگاه می‌شوند. البته جمعیت آن زمان بیش از ده‌ها میلیارد است و مردم آن زمان وقتی بزرگواری و مرام آن حضرت را می‌بینند از خود و از کارهایی که کرده‌اند پشیمان می‌گردند و خود سر به زیر و شرمنده می‌شوند و ایمان می‌آورند و حتی عشق می‌ورزند. برای تقریب به ذهن می‌توان از ابتدای پیروزی انقلاب اسلامی نام برد که مردم بعد از خاتمه دادن به جنایت‌های شاهان دو هزار و پانصد ساله، در فضایی الهی تنفس می‌نمودند و همه با هم مهربان و برادر شده بودند و حتی در تصادف‌ها، نسبت به هم گذشت داشتند و مردم بسیار شیرین شده بودند و همه هم‌دیگر را مثل یک خانواده می‌دیدند. در آن ایام، برخی از متمولان که پیش از آن چندان وجهه خوبی نداشتند چه بسا گیوه‌ای به پا می‌کردند تا خود را هم‌رنگ مستضعفان نشان دهند و زنان به پوشش اسلامی رو آوردند و مردان ریش خود را نمی‌تراشیدند و ظواهر دینی را مراعات می‌کردند و بعدها بود که برخی رفته رفته به ظواهر طاغوتی و تجملی رو آوردند اما در زمان ظهور چنین نیست و آقا امام زمان (عجل اللّه تعالی فرجه الشریف) هر کسی را به اصل و ریشه خود باز می‌گردانند و ریا و سالوس از همه برداشته می‌شود و مهندسی آن حضرت علیه‌السلام بر پایه مقام جمعی ایشان کامل است؛ به‌گونه‌ای که هر انسانی خود از آن‌چه در گذشته انجام داده است پشیمان می‌شود. به هر حال، این آیه شریفه می‌فرماید اگر شما هزاران جمعه نیز منتظر باشید و دعای ندبه بخوانید نباید ناامید گردید که وعده الهی حق است. چاره‌ای هم نداریم و باید صبر کنیم. شما معنای انتظار را می‌دانید. مادری که منتظر جوان سفر کرده خود هست و چشم بر در دارد تا قامت رعنای او را پس از ماه‌ها دوری ببیند به خوبی معنای انتظار را در می‌یابد. او از صبح زود چشم به در دارد و ظهر می‌شود و هنوز منتظر جوان خویش هست و اگر این انتظار تا شبانگاهان طول بکشد غصه‌دار می‌گردد و زانوی غم به آغوش می‌گیرد و تا کوچک‌ترین زنگی بر در می‌شنود، ناگهان خیز بر می‌دارد. ما هم به غم انتظار و سوز آن رسیده‌ایم و درد هجر و فراق ما را در خود فرو برده است. این صبح جمعه نیز چشمان منتظر ما را خبری از خیرگی بیرون نیاورد و قطره‌های اشک شوق را به‌جای قطره‌های اشک فراق و هجر ننشاند. ما در این مهدیه به هم‌دیگر نگاه می‌کنیم و می‌گوییم آقا در دوره ما نیامد و به هم بر این هجر و بر زخم زبان‌هایی که می‌شنویم بردباری می‌دهیم و اشک‌های هم‌دیگر را که از دل‌های شکسته ما خبر می‌دهد از هم می‌گیریم. ما باور داریم که روزی خواهد آمد و آن روز است که چهره نورانی پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله، علی مرتضی علیه‌السلام و حضرت زهرا علیهاالسلام و تمامی انبیا و اولیای الهی علیهم‌السلام را در چهره جمعی آن حضرت به تماشا خواهیم نشست و به آن حضرت عرض می‌نماییم: «السلام علیک یا صاحب الزمان، السلام علیک یا ربیع الایام، السلام علیک یا شریک القرآن، السلام علیک یا امام الانس و الجان، السلام علیک و علی آبائک الطاهرین و اجدادک المعصومین». در آن روز، ما روضه پهلوی شکسته حضرت فاطمه زهرا علیهاالسلام را می‌خوانیم و بر مظلومیت و تنهایی امام حسین علیه‌السلام در صحرای کربلا اشک می‌ریزیم و به یاد آن حضرت است که ندای «یا لثارات الحسین علیه‌السلام » سر خواهیم داد.

به هر روی، موقعیت آقا امام زمان (عجل اللّه تعالی فرجه الشریف) در میان اولیای الهی ممتاز است و ایشان ختم مقام جمعی ولایت هستند همان‌طور که نبوت و رسالت جد بزرگوارشان حضرت پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله چنین است.پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله نبوت و رسالت را با وجود شریف جمعی خویش به کمال رسانیدند و بعد از آن حضرت صلی‌الله‌علیه‌وآله پیامبری نخواهد آمد و روایت: «لا نبی بعدی» (کافی، ج 8، ص 26) بر آن دلالت دارد و به همین منوال نیز آقا امام زمان (عجل اللّه تعالی فرجه الشریف) امتیازی که دارند این است که عصمت و امامت را به کمال رسانیدند و ولایت در ایشان به ختم می‌رسد و آن حضرت (عجل اللّه تعالی فرجه الشریف) ختم امامت، عصمت و طهارت می‌باشند و عصمت را در خود به کمال رسانیدند. درک این مقام آسان نیست و بسیار سنگین است؛ به‌ویژه این‌که آن حضرت (عجل اللّه تعالی فرجه الشریف) در غیبت قرار گرفته‌اند. غیبتی که صدها سال به درازا انجامیده است. درک مساله غیبت بسیار سنگین، بلند، پیچیده و مهم است و کم‌تر شیعه‌ای هست که از درک آن عاجز نباشد.