مردن دل

 آن‏چه سبب مردن دل مى‏شود و آدمى را از همنشینى با حضرت حق تنزل مى‏دهد و دل را به مزبله یا دست‏کم انبار ضایعات تبدیل مى‏کند، پرگویى و از همه چیز گفتن است. کم گفتن سبب مى‏شود، دل خلوتى بیابد و فراغت آن را داشته باشد که گَرد توهّم و مبهم ‏بینى را از دیده‏ى دل بشوید و قدرت درک، و نفوذ آگاهى و معرفت خود را ارتقا بخشد. کسى که دل پاک دارد، گرچه از حقایقى باخبر است و سخنان دقیق، شیرین و گواراى فراوانى از دریاى کمون خود صید مى‏کند، ولى بخشش آن ـ هرچند خوش باشد ـ در خور هر فرد نیست. دانا کسى است که خود را به کم ‏سخنى خو مى‏ دهد و آن را ملکه‏ى جان خویش مى‏ سازد؛ زیرا او نشستن با حق ‏تعالى را بر سخن گفتن با غیر، ترجیح مى ‏دهد و دست‏کم این است که جواهر پنهان دل خویش را بى‏ مورد آشکار نمى‏ سازد و خویش را در معرض خطر کمین دزدان بداندیش و حسودان خودخور قرار نمى‏ دهد