ازکتاب آزادی دربند4

دین اسلام با سنت‏هاى مردمى سازش دارد. پیامبر اکرم صلى ‏الله ‏علیه ‏و‏آله نیز حاضر نبود با آداب ریشه‏ دار مردم درگیر شود و تنها بر ترک آداب و رسومى امر مى‏شد که به دستور حضرت حق بر ترک آن وحى نازل مى ‏گردید، آن هم به تدریج. وقتى پیامبر اکرم صلى ‏الله ‏علیه‏ و‏آله خواهان آن نبود که با سنت‏ها مخالفت کند، چگونه این انقلاب مى‏ تواند با سنت‏ها مخالفت کند. این سنت‏ها با اصل دین تضاد ندارد. اصل دین فقرزدایى و مداراست که باید در مردم رعایت شود و مردم نمى‏ توانند دینى که بالاتر از آن را از آنان مى ‏خواهد بپذیرند. دینى که به این صورت تعریف شده، دینى اجتماعى است و نه دین فقهى. دین اجتماعى اسلام با هیچ سنتى دوگانگى ندارد.

همان‏گونه که باید احساس کودکى که آتش را دوست دارد و به بازى با آتش نیاز دارد و مى‏خواهد این پدیده را با چشم ببیند و آن را با پوست دست خود لمس کند درک نمود و مانع آتش روشن کردن او در خانه نشد، بلکه باید در حیاط منزل یا زمینى کوچک براى او آتش روشن کرد و او را به صورت محدود و کنترل شده با آتش آشنا نمود و به او گفت فقط در این محدوده حق روشن کردن آتش را دارد و آتش این ویژگى ‏ها را دارد و باید به این صورت آن را مهار کرد، در این صورت مانع شیطنت و پنهان‏ کارى کودک شده و از آتش ‏سوزى ‏هایى که از شیطنت کودکان به وجود مى ‏آید جلوگیرى مى ‏شود و از طرفى کودک، با پدیده‏ اى که در جهان وجود دارد آشنا شده و توان استفاده از آن را تا حد معمول فرا مى ‏گیرد.

اما اگر برعکس، مانع کودک شوند و با ضرب و جرح، کبریت را از او گرفتند، کودک جزو افراد پنهان ‏کار مى ‏شود و روزى که کسى در منزل نیست و او نیز دسترسى به کبریت دارد، آن را برداشته و در گوشه ‏اى پنهان مى ‏شود؛ گوشه‏ اى که شاید پشت رختخواب باشد و بعد کبریت را روشن مى‏کند و چون چگونگى مهار آتش را نمى‏داند، سرانجام پیشامدى ناگوار روى مى‏دهد و در نهایت، مشکل اختلاف پدر و مادر هم به آن فاجعه افزوده مى‏شود.