ازکتاب آزادی دربند2

هم‏چنین درست است که همین مردم دردکشیده همواره در طول جنگ تحمیلى پشتیبان دین و انقلاب بودند و براى اسلام کشته دادند و حمایت خود را از اسلام اعلام کردند و نشان دادند که دوست‏دار انقلاب هستند؛ اما توان مردم در پذیرش سختى‏ ها اندازه ‏اى دارد. درست است که انقلاب اسلامى آخرت انسان‏ها را تأمین مى‏کند؛ ولى مردم نیز هم دنیاى خود را مى‏خواهند و هم آخرت را، خواه با نگاه به بالا دست خود باشد و خواه بدون این نگاه. وقتى مردم رتبه‏ى زندگى سران کشورى را برتر و بالاتر از سایر مردم مى‏ بینند ناراحت مى ‏شوند. این مردم هم دین را مى‏ خواهند و هم تفریح را. آنان خواهان دین با تفریح هستند؛ ولى طاقت دین‏دارى با گرسنگى را ندارند و دینى که فقر و گرسنگى بیاورد را نمى ‏پذیرند.

مردم ایران آداب و رسومى دارند که در گذر چندین هزار سال در تاریخ آن‏ها شکل گرفته و جزو زندگى آنان شده است. عید نوروز، چهارشنبه سورى، عزادارى براى امام حسین علیه‏السلام و روز سیزده فروردین و بعضى مراسم سنتى محلى و جشن عروسى و ماه رمضان و... از جمله‏ى آداب و رسوم این مردم است که آن را به خاطر هیچ چیز کنار نمى‏ گذارند. اگر انقلاب هم به آن‏ها بگوید این سنن را کنار بگذارید، نمى ‏گذارند؛ خواه عزادارى امام حسین علیه‏السلام باشد و خواه چهارشنبه سورى. مراسم‏هاى دیگر هم به همین صورت است؛ پس نباید با این مردم و آداب و رسوم آنان برخورد نمود و درگیر شد؛ چون مردم و مراسم آنان بعد از گذشت هزاران سال دگرگونى مى ‏یابد؛ بنابراین دولت‏ها اگر بخواهند ماندگار شوند باید در پیکره‏ى مراسم مردم نفوذ نمایند.