ایمان آوردن بلقیس

«قِیلَ لَهَا ادْخُلِی الصَّرْحَ فَلَمَّا رَأَتْهُ حَسِبَتْهُ لُجَّةً وَکَشَفَتْ عَنْ سَاقَیْهَا قَالَ إِنَّهُ صَرْحٌ مُمَرَّدٌ مِنْ قَوَارِیرَ»؛ کاخ سلیمان و زندگى ظاهرى وى چنان شکوه و جبروتى داشته و آن‏قدر بلند و عالى بوده است که زندگى بلقیس در برابر آن چیزى به شمار نمى‏آمده است. بلقیس که از جمله‏ى زیبارویان بوده و بدنى مرواریدگونه و تناسب اندام داشته است، وقتى وارد ساحت کاخ سلیمان مى‏گردد مى‏پندارد بر آن آب جارى است، از این رو لباس خود را جمع مى‏کند و ساق او نمایان مى‏شود و چنین نیست که در برابر سلیمان و در حضور او، از ناحیه‏ى دستگاه حکومت سلیمان، امر شده باشد تمامى اندام خود را بپوشاند (یا پوشیه داشته باشد) بلکه به صورت معمولى و عادى به حضور او مى‏رسد.

م: «قَالَتْ رَبِّ إِنِّی ظَلَمْتُ نَفْسِی»؛ بلقیس با مشاهده‏ى شکوه سلیمان و اقتدارى که ایشان بر انس و جن دارد و این که وى از پیامبران الهى است، به خداوند ایمان مى‏آورد و خود را از ظالمان مى‏شمرد.

او از این که سلیمان و خدا و اطاعت و عبادت او را دیر یافته است حسرت مى‏خورد و با فراز: «رَبِّ إِنِّی ظَلَمْتُ نَفْسِی» از گذشته‏ى خود توبه مى‏نماید.

«وَأَسْلَمْتُ مَعَ سُلَیْمَانَ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِینَ»؛ بلقیس تصریح مى‏کند که به خاطر سلیمان است که به خداوند ایمان مى‏آورد و: «وَأَسْلَمْتُ مَعَ سُلَیْمَانَ

لِلَّهِ»مى‏گوید؛ یعنى اگر سلیمان نبود من به خدا ایمان نمى‏آوردم. بلقیس چنان در فهم توانمند بوده است که کسى جز سلیمان نمى‏توانسته او را هدایت کند و به وى راه جدیدى پیشنهاد دهد و بر دانش او بیفزاید.