امام حسین علیه السلام از این کسان بود. خداوند او را به کربلا مبتلا کرد. خیمه هایش را آتش زدند، خودش را ذبح کردند، فرزندانش را آماج تیر و تیغ نمودند، گلوى نازک و لطیف طفلش را به تیر سه شعبه دریدند و هر یک از یارانش را سر بریدند و پاره پاره ساختند و به آن حضرت بى حرمتى ها نمودند؛ ولى بنا بر نقلى که رسیده است، آن حضرت هرچه به ظهر عاشورا نزدیکتر مىشده، صورتش سفیدتر، نورانى تر و زیباتر مى گردیده است. امام حسین علیهالسلام در آن روز خدا را پایین (به ناسوت) کشید و خاک نشین نمود؛ زیرا امام حسین علیهالسلام هرچه از دست مى داده است، باید خدا جاى آن را پر نموده باشد. هیچ کس حتى پیامبر اکرم صلى ا لله علیه وآله و حضرت امیرمؤمنان علیهالسلام چنین توفیقى نیافتند که خداوند را اینطور به خاک (ناسوت) بکشانند؛ از این رو مىگوییم امام حسین علیهالسلام پیامبر عشق است و در این زمینه حتى پیامبر اکرم صلى الله علیه وآله و حضرت امیرمؤمنان علیهالسلام امت او هستند؛ چنانکه در روایت آمده است: «أنا من حسین».
ازکتاب تفسیر هدی ج 2